Het vorige blog ging over het principe van ‘Wat aandacht krijgt groeit’. Door je te richten op goede dingen vergroot je dat wat goed is in je leven. Dit is een heel mooi principe. Voor sommige echter aanleiding om helemaal voorbij te gaan aan lastige dingen, zoals gevoelens van pijn, boosheid en verdriet. Op de lange termijn is dit echter niet zo’n goed advies.
Diep van binnen weet je wat goed voor je is. Als je goed op jezelf let weet je waar je beter van wordt en waar niet. Je weet wat fijn is om te horen, en wat niet. Je weet wat helpend is, en wat niet
En toch…
Hoe vaak ga je daar niet aan voorbij?
Je houdt je in, verstopt je, je kiest het negatieve, gaat voor het oude bekende, sluit je af, vraagt niet, etc. En vaak nog met tal van goede redenen ook.
Hoeveel ideale gedachten heb jij op een dag?
Stel je jezelf eens voor hoe je zou willen zijn. Een mooi plaatje van jezelf, waaraan je zou willen voldoen, als het kon. Wat voor gevoelens roept dit bij je op?
Word je nu eens heel bewust dat je dit niet compleet bent. Dat je hier niet volledig aan voldoet.
Wat voor gevoelens roept dit bij je op?
Ik vermoed dat dit geen prettige gevoelens zijn.
Het verlies van ons eigen ideaalplaatje over onszelf is vaak pijnlijk.
Stel je Marietje nu eens voor.
“Het zou helemaal ideaal zijn als ik lekker achterover kon hangen, en alles voor mij zou gebeuren. Ik zou niets hoeven doen en al mijn wensen werden waarheid…”
“Maar ja…”
Je verleden kan je niet veranderen. Ook blijft je geschiedenis datgene wat jou voor een groot deel gemaakt heeft tot wie jij bent.